"In elk geval" door Alex

Dierbare jeugdvriend.
 
Onlangs vernam ik van een lieve vriendin dat mijn dierbare jeugdvriend is overleden.
 
Zij was in de jaren zeventig enige jaren met mijn toenmalige vriend getrouwd. Nogal Kafkaiaans had het ABP haar via een ‘administratieve verhandeling' laten weten dat ze recht had op (een deel van) het weduwenpensioen van haar ex-man. Omdat zij niet wist dat hij was overleden belde ze. Ze vertelde inmiddels uit navraag te hebben vernomen dat haar ex-man al langer ziek was geweest en zich de laatste jaren met zuurstoffles voortbewoog als gevolg van het myelodysplastisch syndroom (te weinig aanmaak rode bloedlichaampjes) en COPD. Van zowel zijn ziekte als zijn overlijden had ik helaas geen weet.
 
Mijn jeugdvriend leerde ik kennen toen ik een jaar of 11 was. We speelden samen in elftalselecties van een bekende voetbalvereniging: hij kon goed keepen, ik wel aardig voetballen. Hij was ietwat een einzelgänger, zoals veel keepers overigens. Hij was mede daardoor minder populair bij spelers en trainers, maar ik had vrijwel direct een klik met hem. Hij mocht mij blijkbaar ook, want we konden het heel goed met elkaar vinden. Niet alleen tijdens wedstrijd, training en in de kleedkamer, maar ook buiten 'het veld'. Al snel werden we vrienden. Mijn eerste echte vriend!
 
Hij was enig kind en werd door zijn pa en ma, die redelijk bemiddeld waren, flink in de watten gelegd. Hij was vrij slim en kreeg, ook financieel, alle mogelijkheden zich te ontplooien. Hij deed er echter verrekte weinig mee. Hij was zogezegd intellectueel lui. Desondanks, wellicht zelfs juist daarom, mocht ik hem graag. Ook als jongelingen en jonggetrouwden, trokken we veel met elkaar op. We waren, vaak tot in de vroege ochtend, ‘kind aan huis’ bij elkaar. Zijn huwelijk hield geen stand. Hij vond dat wij het contact met zijn ex-vrouw, die in de loop der jaren een goede vriendin van ons was geworden, ook moesten beëindigen. Het dilemma waarvoor hij ons plaatste hebben we niet naar zijn wens opgelost en daarmee kwam aan onze jarenlange vriendschap een abrupt einde.
Op mijn 50e verjaardag kwam hij, uitgenodigd door mijn lieve dochters, nog één keer opdagen. Hij kwam vrij laat binnen omdat hij, zo zei hij "lang had getwijfeld of hij wel op de uitnodiging in moest gaan". Hoe dan ook, ik was erg blij verrast met zijn komst. De belofte, daar gedaan, om elkaar weer vaker te gaan zien en spreken - desnoods zonder dames in een kroeg of zo - kwam hij helaas nooit na. Jammer. Zoals het ook jammer is dat zijn leven, dat bij aanvang zo kansrijk was, zo tragisch is geëindigd.
 
Hij is later opnieuw getrouwd. Enige tijd geleden heb ik contact opgenomen met zijn weduwe. Na een wat moeizame start, hadden we een fijn gesprek waarin ze vertelde dat hij de laatste jaren van zijn leven door zijn ziekte als 'steeds moeizamer’ ervoer en uiteindelijk voor euthanasie had gekozen. Het was zijn uitdrukkelijke wens geen ruchtbaarheid aan zijn aanstaand overlijden te geven. Ook zijn uitvaart heeft in besloten kring plaatsgevonden. Mijn vriend zou in juni zeventig jaar zijn geworden.
 
Ik had heel graag afscheid van onze dierbare vriend genomen, maar het mocht niet zo zijn. Het is helaas niet anders.