"In elk geval" door Alex

Zonder diepe verbondenheid zijn we niets.

Hoewel ik mijzelf als ‘realistisch socialist’ typeer, ben ik gewend om vrij onafhankelijk en autonoom mijn leven in te richten. Als het coronavirus mij echter één ding duidelijk maakt dan is het wel hoeveel ik, nog meer dan ik dacht, van anderen afhankelijk ben. Diepe verbondenheid is in deze bizarre periode mijn enige realiteit. Nu dit gegeven tot mij is doorgedrongen, verandert het mijn kijk op de wereld en raakt het keuzes die ik maak. Het maakt het me nog meer bewust over hoe ik als individu in het leven sta.
 
Op een Chinese markt met levende dieren eet iemand een met schubben bedekt dier en genetische mutatie veroorzaakt totale chaos in de wereld. Wereldwijd  moeten de mensen binnen blijven, stokt de economie, zitten kunstenaars thuis en sluiten de scholen. Mensen vechten voor hun leven, ons gezondheidssysteem wordt zwaar op de proef gesteld, en mensen nemen in besloten kring afscheid van hun dierbaren. Is er iets denkbaar dat door de pandemie niet wordt geraakt, er niet afhankelijk van is?
 
We zijn in onze geïndividualiseerde, op economisch gewin gebaseerde, samenleving gewend geraakt onafhankelijkheid en zelfredzaamheid als het hoogste goed te zien. Politici prenten ons in dat zelfstandigheid het belangrijkste doel is van de opvoeding, dat iedereen, ongeacht komaf, dezelfde kansen heeft en we dat we succes moeten toeschrijven aan onszelf. Het is daardoor zover gekomen dat velen veronderstellen dat ‘vrijheid’ hetzelfde is als ‘doen waar je zelf zin in hebt’. Dat blijkt nu niet zo te zijn.
Deze crisis maakt eens te meer duidelijk dat we daarmee op de verkeerde weg zijn. Want dezer dagen wordt onomstotelijk aangetoond dat we ‘tot op ons bot’ afhankelijk zijn van elkaar. En niet alleen van elkaar, maar ook van de dieren en de planten om ons heen. Voor ons welzijn, voor onze veiligheid, voor ons voortbestaan.
 
Hopelijk lukt het vanaf nu definitief afscheid te nemen van ‘een zelf’ dat ‘voor zichzelf denkt’. Het zou een zegen zijn als we herontdekken dat ‘een zelf’ in de samenleving tot stand komt, en dat ‘een zelf’ eerst en vooral bij de gratie van anderen bestaat.
Het is zoals de Zuid – Afrikaanse dichter Antjie Krog het uitlegt: ik word ‘ik’ dankzij verbondenheid met mensen, dieren, kosmos. Zonder die verbondenheid ben ik niets.
 
Hoop dat deze crisis ons leert dat diepe verbondenheid met mensen, flora en fauna en de kosmos in bredere zin, van levensbelang is voor ons welzijn, onze veiligheid en ons voortbestaan. Want zonder diepe verbondenheid zijn we, zo blijkt nu, niets.