"In elk geval" door Alex
Belofte maakt (helaas) schuld.
Vrijwel iedere zaterdagmiddag was het raak. Rond drie uur verzamelen op de markt bij de haringkraam. Een paar Hollandse Nieuwe verschalken en daarna naar onze stamkroeg om onder het genot van een biertje of glas wijn de week en al wat verder ter tafel kwam, samen door te nemen. Een heerlijk jarenlang zaterdags ritueel.
Allerlei zaken passeerden de revue: onze dames, onze kinderen, onze werkgever, politiek, geloof, etc. En tijdens één van die ‘beschouwingen’ beloofden we elkaar dat, als één van ons ooit zou komen te overlijden, degene die overbleef enige woorden zou spreken bij de uitvaart van de ander. We maakten grappen over wat we dan over elkaar zouden gaan zeggen.
We leerden elkaar kennen bij onze toenmalige gezamenlijke werkgever. De directeur vond in hem een krachtige manager die rebellerende troepen kon aansturen (onder de duim houden). Vrijwel vanaf dag één hadden we een klik. Hij was authentiek en benoemde onverbloemd zaken die hem niet aanstonden of waarvan hij vond dat ze moesten veranderen. En ik meende mij daar destijds enigszins in te herkennen.
Maar ik leerde hem pas echt kennen toen ik op enig moment met een burn-out enige tijd thuis kwam te zitten. Niemand wilde ik in die periode zien of spreken. Op een avond werd er aan onze voordeur gebeld. Mijn vrouw keek wie het was en zag een man in de stromende regen voor de deur staan. “Een collega voor je” zei ze. “Ik wil niemand zien” zei ik. Door de op een kier staande deuropening werd geroepen “Jij wilt mij dan misschien niet zien, maar ik jou wel”. Ik brak. Onze mooie en langdurige vriendschap is dankzij hem daar geboren.
Kortgeleden werd onze vriendschap helaas wreed verbroken. Een slopende ziekte maakte dat mijn vriend na een moeizame periode afscheid van het aardse bestaan moest nemen. Vreselijk.
Nooit meer biljarten tussen de middag (hij kon dat veel beter dan ik)
Nooit meer wandelen naar Vaassen, Epe, Deventer of Klarenbeek
Nooit meer ‘debatteren’ onder genot van wijntje in kroeg of op terras
Nooit meer literaire wandelingen in Amsterdam, Bergen of elders
Nooit meer Gregoriaanse gezangen in de St. Bavo in Haarlem
Nooit meer 2e Kerstdag samen banjeren door verlicht Amsterdam
Nooit meer prachtige klassieke concerten in kleine Spaans dorpen
Nooit meer Madrid, Museo del Prado, Museo Thyssen Bornemisza
Nooit meer Verona met de onvergetelijke opera’s Aida en Carmen
Nooit meer samen genieten in de zon op terras Tent 6 Zandvoort
Nooit meer klassieker “Neen ik geen wijn meer, want ben met de auto. Maar weet je, geef flesje maar mee dan drink ik het straks thuis wel op”
Nooit meer, nee nooit meer iets samen met hem. Nooit meer.
Ook als hij zijn naasten niet had verteld over onze destijds gemaakte afspraak was ik hem natuurlijk nagekomen. Maar lieve vriend, wat had ik die belofte graag pas vele, vele jaren later ingelost. Het was een groot voorrecht dat ik je heb mogen kennen.
Dank voor wie je was.
Rust zacht.
