"In elk geval" door Alex

Oh ja, vergeet na afloop alstublieft niet uw telefoon weer in te schakelen. 
 
Het komt nog wel eens voor dat tijdens een uitvaartplechtigheid een telefoon afgaat. Buitengewoon hinderlijk en ook zeer oneerbiedig tegenover familie en nabestaanden.
Enige tijd geleden gebeurde het tijdens de uitvaart van mijn zwager. Zijn uitvaart in Zwolle was ondanks hartverscheurend verdriet, prachtig indrukwekkend. Liefdevolle, mooie en troostende woorden van zijn kinderen, kleinkinderen, familie, vrienden en prachtige zeer toepasselijke muziek, waarvan een deel live gespeeld en gezongen door familie en vrienden, maakten de plechtigheid onvergetelijk. En toch gebeurde er die middag iets dat het bijzondere van de plechtigheid zou overschaduwen. Midden in het emotionele, hartverwarmende betoog van zijn geliefde dochter ging in de volle aula een mobiele telefoon af. Verstoord keek iedereen op en de ‘verstoorder’ nam meteen gepaste maatregelen. Daarmee leek de kous af. Het is vreselijk als het je overkomt, maar het kan ons allemaal gebeuren, waren de vermoedelijke gedachten van de meeste aanwezigen. De gedachten werden minder begripvol toen even later bij dezelfde man opnieuw de telefoon afging, en daarna nog eens, en nog eens. Het was zelfs zo erg dat enige aanwezigen zich luid tot hem richten met het verzoek de aula te verlaten. Hetgeen uiteindelijk duidelijk mokkend geschiedde. Wat onbeleefd dacht ik, hoe is het mogelijk dat je je telefoon vergeet uit te zetten bij een uitvaart? Mijn niet malse mening over de persoon in kwestie was snel gevormd, maar daarbij ging ik gemakshalve voorbij aan mijn eigen falen enige jaren terug.
 
Na mijn pensionering heb ik een aantal jaren puur uit interesse kunstgeschiedenis gestudeerd. Een mooie en leerzame studie die mij via de ontwikkeling van de kunst veel heeft geleerd over ‘wie wij zijn’ en ‘hoe we zo zijn geworden’, maar dat terzijde.
 
Tijdens de studie bezochten we regelmatig bekende en minder bekende musea. En als onderdeel van die colloquia werd in zo’n musea soms een lezing gehouden over een aan de orde zijnde onderwerp. Meestal door één van onze docenten, soms ook door een BN-er. Tijdens een lezing door voormalig directeur Rijksmuseum Henk van Os gebeurde me iets waaraan ik eigenlijk liever niet meer terugdenk, maar enfin.
 
In een mooie verduisterd auditorium, af en toe verlicht door dia-beelden, nam de sonore stem van de geboren verteller een volle zaal mee op reis door een deel van de Nederlandse kunstgeschiedenis. Alle cursisten hingen geboeid aan zijn lippen, tot het geluid van een mobieltje van één of andere onverlaat wreed om aandacht vroeg. Na even, net als iedereen, flink geërgerd in het rond te hebben gekeken, kwam ik met gelukkig niet zichtbaar schaamrood op mijn kaken tot de ontdekking dat ikzelf die onverlaat was. Vreselijk, hoe kon ik zo stom zijn om te vergeten dat ding uit te zetten. Duizendmaal mijn excuses aanbieden, meer kon ik niet doen. Geginnegap was mijn deel en met fijn gevoel voor understatement zei Van Os droogjes “Oh ja, vergeet na afloop alstublieft niet uw telefoon weer in te schakelen”
 
Mobiele telefoons kunnen tijdens (in)formele bijeenkomsten enorme stoorzenders zijn. En vrijwel altijd is men simpelweg vergeten het ‘stomme ding’ uit te schakelen. Tegen al diegenen zou ik eendachtig de woorden van Henk van Os willen zeggen:  
 
“Oh ja, vergeet na afloop alstublieft niet uw telefoon weer in te schakelen”