"In elk geval" door Alex

De dood van onze hond Mirza.
 
Het lijden van je geliefde dier kan soms beklemmender zijn dan het lijden van een mens die je na staat. Een mens is autonoom. Met zijn of haar lijden kun je medelijden hebben. Lijden van je hond is mede jouw lijden. Jij hebt haar van jou afhankelijk gemaakt en zonder jou is zij niets. Zij rekent onvoorwaardelijk op je, dus ook om haar pijn te verlichten. En als je dat niet kunt, voelt dat als verraad. 
 
Ik denk dat je zo veel van een hond kan houden omdat het een deel van het menselijk tekort compenseert. Een hond laat vriendschap of liefde nooit onbeantwoord. Hij is altijd oprecht blij als hij je ziet en hij mokt nooit. Je hoeft nooit met hem te wedijveren en zijn trouw wordt nooit vertroebeld door achterdocht. Zijn identiteit gaat nooit ten koste van jou. En ten opzichte van jou is hij machteloos en weerloos. Daar heeft hij vrede mee. Wij dichten hem eigenschappen toe die wij bij andere mensen missen. Tegen je hond zeg je soms dingen die voor je naasten zijn bedoeld, maar die je op dat moment niet over je lippen kunt krijgen. Een hond kan je niets tekort doen, want je weet dat hij niet meer heeft. Hij geeft je geluk dat je niet met hem hoeft te delen. Ten opzichte van hem ben je een god tot in het diepst van je gedachten. Een hond is niet verder gekomen in de evolutie dan een wezen dat zich makkelijk liet aanpassen aan mensenwensen. Dat geeft de mens een onevenredig voordeel. Totdat je hond sterven moet. Dan wordt het voordeel een nadeel. Want jij weet dat hij sterven moet, hij niet. Jij moet beslissen dat hij een spuitje krijgt, hij niet. Jij ziet in zijn ogen je eigen verdriet en je eigen radeloosheid.
 
Het doden van Mirza ging pijnloos en snel. Ze kreeg eerst een spuitje dat haar verdoofde en dan een spuitje dat haar hart stilzette. Ik zag haar ogen breken en haar hartslag stoppen en vervolgens legde ik haar op een deken. Overmand door emotie droeg ik haar naar de auto.
 
Het was me even te machtig geworden. Misschien uit schuldgevoel. Misschien ook omdat ik in die laatste verdoofde blik van Mirza mijn eigen laatste verdoofde blik zag en met de laatste van haar hartslag, mijn eigen laatste hartslag voelde. “Het is zoals het is” klinkt het dan vaak.  Maar dat is nu juist dat me bij de gedachte aan haar dood nog altijd intens verdrietig maakt.
 
(Vrij naar M. van Dam)